త్యాగరాజ పంచరత్న కృతులు

All in one

జగదానంద కారక

దుడుకుగల

సాధించెనె ఓ మనసా

కనకన రుచిర

ఎందరో మహానుభావులు

ఎందరో మహానుభావులు

http://en.wikipedia.org/wiki/Pancharatna_Kriti

మిగిలిన రెండు కృతులు (బాలమురళి పాడినవి) యు-ట్యూబులో దొరకలేదు (లేక నేనే సరిగ్గా వెతకలేదో). మీకెవరికైనా కనిపిస్తే చెప్పండే‌‌

The danger of a single story

Chimamanda Adichie: The danger of a single story

 

Original TED talk is at http://www.ted.com/talks/chimamanda_adichie_the_danger_of_a_single_story.html

 

"The single story creates stereotypes, and the problem with stereotypes is not that they are untrue, but that they are incomplete. They make one story become the only story"

కోతులు - అరటిపళ్ళు

అనగా అనగా ఒకప్పుడు ఓ బోనులో ఓ ఐదు కోతులు, కొద్దిగా ఎత్తులో ఓ తాడుమీద ఒక అరటిపండు, దానికింద ఓ నిచ్చెన, అదెక్కితే అరటిపండు అందేలా.

ఇలా ఉండగా ఓరోజు ఓ కోతి ఆ అరటిపండు చూసింది, నెమ్మదిగా నిచ్చెన దగ్గరకొచ్చి ఎక్కబోయింది, అంతే, మిగిలిన నాలుగు కోతులమీద చల్లటి నీళ్ళు పడ్డాయి.దీంతో అరటిపండుకోసమెళ్ళిన కోతి వెనక్కొచ్చింది. ఇంకొంతసేపటికి, ఇంకొక కోతి ఇలాగే ప్రయత్నించింది, నిచ్చెనమీదకెళ్ళడానికి, మళ్ళీ చల్లటి నీళ్ళు మిగిలిన నాలుగు కోతులమీద పడ్డాయి, దాంతో ఈ కోతి కూదా మళ్ళీ వెనక్కొచ్చింది.

ఈ సారి మరో కోతి నిచ్చెనదగ్గరకెళ్ళడానికి ప్రయత్నించేసరికి, మిగిలిన నాలుగు కోతులు దాన్ని వెళ్ళకుండా అడ్డుకున్నాయి, మళ్ళీ చన్నీళ్ళు పడతాయేమోనని. ఈ పరిస్థితుల్లో, ఆ ఐదు కోతుల్లోనుండి ఓ కోతిని బయటకు తీసుకొచ్చి, ఇంకొక కొత్త కోతిని లోపలకి పంపించారు. ఈ కొత్తకోతి, అరటిపండుకోసం నిచ్చెనదగ్గరకు వెళ్లబోయింది కాని మిగిలిన పాతకోతులు నాలుగు దాన్ని కొట్టడం మొదలుపెట్టాయి, ఈ కొత్త కోతికి ఈ సంగతేమిటో అర్ధంకాలేదు కాని ఆ నిచ్చెనదగ్గరకు వెళ్ళడం మానుకుంది. ఇప్పుడు ఇంకొక పాతకోతి (పాత నాలిగింట్లో ఒకదాన్ని) ని బయటకు తీసుకొచ్చి ఇంకొక కొత్త కోతిని లోపలకు పంపించారు, ఈ కొత్త కోతి కూడా అరటి పండుకోసం నిచ్చెనదగ్గరకెళ్ళబోయింది. మళ్ళీ మిగిలిన నాలుగు కోతులు (ఇంతకుముందే వచ్చిన కొత్త కోతితో సహా) దాన్ని కొట్టడం మొదలుపెట్టాయి. దీంతో ఈ కొత్త కోతికికూడా నిచ్చెనదగ్గరకెళ్ళకూడదని అర్ధమయ్యింది. ఇలా ఒక్కొక్క పాతకోతిని (మొదటి ఐదుకోతులు) బయటకు తీసుకొచ్చి వాటి స్థానాల్లో కొత్తకోతులు లోపలకు ప్రవేశపెట్టపడ్డాయి. ఇలా ఓ కొత్త కోతొచ్చినప్పుడల్లా అరటి పండుకోసం ప్రయత్నించడం, మిగిలినవి దాన్ని కొట్టడంతో అవి ఆ పని విరమించుకోవడంతో, చివరికి పాత ఐదు కోతులు బయటకి వెళ్ళి వాటి స్థానాల్లో కొత్త కోతులొచ్చినప్పటికి, అవి అరటిపండుకోసం ప్రయత్నించడం మాని కూర్చున్నాయి.

సంగతేంటంటే, కొత్తగా వచ్చినకోతులకి ఆనిచ్చెదగ్గరకెళితే ఏమౌతుందో తెలియనప్పటికీ, ప్రయత్నిస్తే దెబ్బలుతింటామని మానేసాయి. ఇదొక ప్రవర్తన నియంత్రణ (బిహేవియరల్ కండిషనింగ్) కు ఉదాహరణ.

ఈ కథ ఇంగ్లీషు మూలాన్ని ఇక్కడ చదవండి. నా స్వేచ్ఛానువాదంలో తప్పులుంటే మన్నించి తెలుపగలరు :)

చీకటి భారతదేశం?

WHY "DARKEST INDIA?"

It is unnecessary for me to recapitulate the parallel drawn by General Booth between the sombre, impenetrable and never-ending forest, discovered by Stanley in the heart of Africa, and the more fearfully tangled mass of human corruption to be found in England. Neither the existence, nor the extent, of the latter have been called in question, and in reckoning the submerged at one tenth of the entire population it is generally admitted that their numbers have been understated rather than otherwise.

Supposing that a similar percentage be allowed for India, we are face to face with the awful fact that the "submerged tenth" consists of no less than twenty-six millions of human beings, who are in a state of destitution bordering upon absolute starvation! No less an authority than Sir William Hunter has estimated their numbers at fifty millions, and practically his testimony remains unimpeached.

Indeed I have heard it confidently stated by those who are in a good position to form a judgement, that at least one hundred millions of the population of India scarcely ever know from year's end to year's end what it is to have a satisfying meal, and that it is the rule and not the exception for them to retire to rest night after night hungry and faint for want of sufficient and suitable food.

I am not going, however to argue in favor of so enormous a percentage of destitution. I would rather believe, at any rate for the time being, that such an estimate is considerably exaggerated. Yet do what we will, it is impossible for any one who has lived in such close and constant contact with the poor, as we have been doing for the last eight or nine years, to blink the fact, that destitution of a most painful character exists, to a very serious extent, even when harvests are favorable and the country is not desolated by the scourge of famine.

Nor do I think that there would be much difficulty in proving that this submerged mass constitutes at least one-tenth of the entire population. No effort has hitherto been made to gauge their numbers, so that it is impossible to speak with accuracy, and the best that we can do is, to form the nearest feasible estimate from the various facts which lie to hand and which are universally admitted.

Let any one who is tempted to doubt the literal truth of what I say, or to think that the picture is overdrawn, but place himself at our disposal for a few days, or weeks, and we will undertake to show him, and that in districts which are as the very Paradise of India, thousands of cases of chronic destitution (especially at certain seasons in the year) such as ought to be sufficient to melt even a heart of stone!

...

...


PART II.—THE WAY OUT.



CHAPTER I.



THE ESSENTIALS TO SUCCESS.

General Booth prefaces his scheme for the deliverance of the submerged by laying down briefly the essentials to success. I cannot do better than quote from his own words.

(1) "You must change the man, when it is his character and conduct which constitute the reasons for his failure in the battle of life. No change in circumstances, no revolution in social conditions, can possibly transform the nature of man. Some of the worst men and women in the world, whose names are chronicled by history with a shudder of horror, were whose who had all the advantages that wealth, education and station could confer, or ambition could obtain.

"The supreme test of any scheme for benefiting humanity lies in the answer to the question; what does it make of the individual? Does it quicken his conscience, does it soften his heart, does it enlighten his mind? Does it, in short, make a true man of him? Because only by such influences can he be enabled to lead a human life. You may clothe the drunkard, fill his purse with gold, establish him in a well furnished house, and in three, six, or twelve months, he will once more be on the "Embankment," haunted by delirium tremens, dirty, squalid and ragged.

(2) "The remedy, to be effectual, must change the circumstances, when they are the cause of his wretched condition, and lie beyond his control.

(3) "Any remedy worthy of consideration must be on a scale commensurate with the evil, which it proposes to deal with. It is no use trying to bale out the ocean with a pint pot. There must be no more philanthropic tinkering, as if this vast sea of human misery were contained in the limits of a garden pond.

(4) "Not only must the scheme be large enough, but it must be permanent. That is to say, it must not be merely spasmodic coping with the misery of to-day, but must go on dealing with the misery of to-morrow and the day after, so long as there is misery left in the world with which to grapple.

(5) "But while it must be permanent, it must also be immediately practicable, and capable of being brought into instant operation with beneficial results.

(6) "The indirect features of the scheme must not be such as to produce injury to the persons whom we seek to benefit. Mere charity for instance, while relieving the pinch of hunger, demoralises the recipient. It is no use conferring sixpenny worth of benefit on a man, if at the same time we do him a shillings worth of harm.

(7) "While assisting one class of the community, it must not seriously interfere with the interest of another.

"These are the conditions by which I ask you to test the scheme I am about to unfold. They are not of my making. They are the laws which govern the work of the philanthropic reformer just as the laws of gravitation, of wind and of weather govern the operation of the engineer. It is no use saying we could build a bridge across the Tay, if the wind did not blow. The engineer has to take into account the difficulties, and make them his starting point. The wind will blow, therefore the bridge must be made strong enough to resist it. So it is with the social difficulties, which confront us. If we act in harmony with these laws we shall triumph. But if we ignore them, they will overwhelm us with destruction, and cover us with disgrace."





పూర్తి వివరాలకు ఇక్కడ నొక్కండి

మా ఊరి మందార పువ్వు

మా ఊరి మందార పువ్వు (నమ్మూర మందార హూవు)

(పగలు)

(రాత్రి, వేరే పువ్వు))

ఎక్కడో కడు దూరంబున ఆంధ్రప్రదేశ్ లోనొక పల్లెనంజన్మించి పొగబండిమీదొచ్చి బెంగళూరులో పూసిన "మా ఊరి మందార" పువ్వు